‘Het werk bestaat uit het halen en brengen van containers van en naar de terminal in Tiel. Het meeste is binnen een straal van een uur rijden. Je doet dus niet steeds dezelfde rit, maar de klanten kennen je op den duur, dat vind ik prettig. Ook op de terminal zelf, met de collega’s, is het gezellig. Gemoedelijker dan bij het eerste bedrijf waar ik voor reed. Je rijdt steeds dezelfde trekker, dus ik kan mijn spulletjes erin laten. Hij gaat niet mee naar huis trouwens, hier staat hij veiliger op het terrein.’
De geboren Tielse wilde altijd al autorijden. ‘Toen ik klein was al, ik droomde ervan en wilde niet anders, maar ik heb nog een andere liefde: paarden. Na de mavo ging ik dus naar een school waar ik paardenhouderij leerde, maar ik had al gauw door dat de verdiensten in die sector mager zijn. Toen ben ik op de afdeling logistiek van het ziekenhuis in Tiel gaan werken. Ik spaarde voor rijlessen en haalde op mijn achttiende mijn rijbewijs. Ook mijn groot rijbewijs en mijn Code 95 (de licentie om vracht te mogen rijden) heb ik later gehaald en beide zelf betaald. Dat ging niet zo snel, het is een heel pakket aan vaardigheden en veel theorie   en elk jaar moet je verplicht nog lessen volgen om hem geldig te houden.’
Vrachtwagenchauffeur zijn betekent vaak vroeg opstaan. ‘Maar daar heb ik geen moeite mee, ik heb nu paarden thuis, die moeten ook verzorgd. En ik ben iemand die vanaf het moment van opstaan actief is. Stilzitten ligt me niet. Je weet niet wanneer je in de avond weer thuis bent, dat vraagt ook iets van je relatie, maar mijn vriend zit ook in het transport, die begrijpt dat goed. Meestal ben je in de weekend vrij, er is een wisselend schema voor chauffeurs, ik denk dat dit beroep niet goed met kinderen is te combineren. CTU heeft meer vrouwen achter het stuur. Ook stagiaires van de logistieke opleiding van ROC zie je hier wel eens, die rijden vaak eerst op de lorry op het terrein, daarvoor is geen rijbewijs nodig. Stagiaires blijven vaak hangen, het bedrijf betaalt dan hun verdere opleiding, mits ze erna nog en paar jaar blijven.’
‘Het mooie van dit vak is je zelfstandigheid. Natuurlijk moet je op tijd zijn en op de afgesproken tijd ergens arriveren met je vracht. Maar ik ga niet zitten douwen en haasten, dan maak je fouten, niet aan te raden met tien ton lading. Je moet precies met de truck omgaan, ik wil geen fouten maken.’
Wat zou ze meiden aanraden die chauffeur willen worden? ‘Ga naar school, ROC heeft een goede opleiding, en in je stage merk je hoe het vak in de werkelijkheid bevalt. Bij mij is het gegeven dat ik vrouw ben nog nooit een punt geweest. En wie zich niet gedraagt krijgt van mij meteen flink antwoord.’